Padişah olsan da derler “er kişi niyyetine!”

Hükümdarların en mutlusu, tilki postuna en iyi sarınanlar olmuştur.

Hükümdarların, arkadaş oldukları kişilere karşı vefasızlıkları ve kaybettikleri dostlara karşı teessürleri, bir dost kaybettikçe yenisini karşılayan fahişelerin vefasızlığına ve teessürüne benzer.

En iyi hükümdarlar, “sokaktaki adam” gibi düşünenlerdir.

Hükümdar yanlışlık yaparsa, cezasını halk çeker.

Şahlıktan feragat edeni şah bil. Onun nuru, aysız ve güneşsiz parıldar.

Sultanların ve büyüklerinin huzuruna girdiğinde daha yükseklerde seni gören, duyan ve daha çok borçlu olduğun, daha büyük bir sultanın olduğunu hatırla.

Hükümdarlarla arkadaş olmak, göğsünde bir yılan taşımak gibidir; yılanların ne zaman zehirini akıtacağı anlaşılmaz.

Hükümdar adaletli olursa, yeryüzün de Allah’ın adalet ve şefkatten uzak olursa, şeytanın halifesi olur.

Hükümdarların insaf ve acımaları, çok kere halkın sevgisini kazanmak için bir siyasetten başka bir şey değildir.

Hükümdar; haksız olarak köylüden bir yumurta alırsa, adamları bütün tavuklarını götürür.

Hükümdar asasının ne kadar ağır olduğunu bilen, onu yolda bulsa, elini bile sürmez.

Bu dünya bir padişaha çok, iki padişaha dar gelir.