Daha son sözü söylemedi hayat;
Belki yarınlar, mutlu sonlar var?

Karanlığın içinde seni sevmek istedim.

Senin gökyüzünde benim yerim yoktu,
Kuru dallarında kanatlarım kırılıp koptu.

Hepimizin hayali değil mi?
Başka bir şehir, başka bir hayat..

Zamanla olur deme, olmuyor..

Silmeye alışkın insanlardık;
Önce gözyaşlarımızı sildik,
Sonra birbirimizi..

Tadını çıkar, çünkü hiç bir anın tekrarı yok..

Biliyorsun, ben hangi şehirdeysem,
yalnızlığımın başkenti orası..

kuşları anladım da senin kanatların yok,
Nasıl uçtun da gittin?

Gün gelir, her gün konuştuğun kişiye nasılsın bile diyemezsin.

Her şeyi yapacak kadar istekli,
Hiç bir şey yapmayacak kadar yorgunum.

Umut etmekten bile yorulduysam,
Anlamını kaybetmişsin demektir.

Hiç sanmıyorum ama, belki bir gün bir yerde karşılaşırız.

Sen gelsen; bana sarılsan, üstüm başım aşk koksa…

Çünkü müzik, atamadığımız çığlıklar, söyleyemediğimiz sözler, anlatamadığımız şeylerdi..

Umarım her zaman gülümsemek için bir sebep bulursun.

Her şey bitti kaptan batır gemiyi.

İste yeter gök yüzün olurum..

Bi yerde herkes birbirine benziyorsa o yerde kimse yok demektir.

Ne kadar ihtiyacımsan o kadar yoksun işte..

Sizi sokaklarda ağlatan birini affetmeyin. Unutun ama affetmeyin.

Bırak ağzın bozuk olsun, karakterin düzgün yavrum.

Artık insanları silmede çok cömertim.

İçim dışımdan daha yorgun.

canının istediğini yapmak istiyorsan, bedel ödemende gerekir.

Belkide dünya başka bir gezegenin cehennemidir.

Dibe vurup berbat hissettiğim pek çok zaman oldu. Bunun tek bir iyi yanı var. İnsanların ne mal olduğunu görebiliyorum.

Bir kıza meleğim diye hitap ediyorsan kanatlarını kırmayacaksın.

Bazılarını ailesine götürüp, yaptığınızı beğendiniz mi diyesim var.